عملکرد روایت در رمان کودکی، اثر ناتالی ساروت

کودکی، اثر اتوبیوگرافی ناتالی ساروت، نویسندة فرانسوی قرن بیستم است. در این اثر، ساروت با تداعی خاطرات، با زدودن مرز بین واقعیت و خیال، شاهکاری می آفریند تا دنیای آمیخته از هر دو عنصر را به خواننده عرضه بدارد. آن چه مایة موجودیت این رمان می شود، گسستن از سنت، ماهیت واقعی و شکل روایی آن است. ساروت در این اثر شکل تازه ای از «من» نویسنده را ارایه می کند که گاهی در نقش کودکی ظاهر می شود تا وقایع را نقل کند؛ گاهی نیز به عنوان راوی در متن نقش می آفریند و حوادث را آگاهانه نقد و بررسی می کند. در این جستار سعی می شود به شیوة نوین روایت در کودکی اثر ساروت پرداخته شود تا بتوان برای پرسش زیر پاسخ مناسبی پیدا کرد: چرا ساروت برای بازگویی یادمان های کودکانه اش از گفت وگوی درون متنی بین راوی و شخصیت استفاده کرده است؟ به موازات بررسی این مقوله، سعی شده است تا با پژوهشی در شیوة نگارش، ساختار اثر و ویژگی های زبان شناختی و زمانی آن به تفاوت های اساسی رمان نو با رمان سنتی اشاره شود.